Επιστρέφω – με κάποια καθυστέρηση που οφείλεται σε διάφορους παράγοντες – στο σημείο που έμεινα την περασμένη φορά. Είχα πει ότι είναι καλό οι διεθνολόγοι-σχολιαστές (“δημοσιολόγοι”) να λένε και κάποια “Οχι” μέσα-μέσα όταν καλούνται να σχολιάσουν, διότι καταλήγουν να είναι “μαϊντανοί”.

Μαϊντανός: Εκείνος που, όπως και το σεληνοειδές βότανο (το οποίο είτε το μισείς, είτε το αγαπάς), πάει παντού, βρίσκεται παντού, πάει με όλα. Αυτός που σχολιάζει συχνά (πολύ συχνά), σχολιάζει για τα πάντα, και εκφέρει άποψη για πράγματα για τα οποία δεν είναι αρμόδιος. Υπάρχουν, λοιπόν, δύο χαρακτηριστικά του μαϊντανού: 1) H παντογνωσία, και 2) η μεγάλη συχνότητα εμφανίσεων. Ο συνδυασμός είναι “θανατηφόρος”.

Τη μια μέρα μπορεί να βλέπεις κάποιον στην TV να σχολιάζει, ξέρω γω, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την άλλη να σχολιάζει την οικονομία, την άλλη το Κυπριακό, την άλλη το Μεσανατολικό, και πάει λέγοντας. Στην χειρότερη περίπτωση, θα τον/την δεις να παρουσιάζεται και με διαφορετικό τίτλο, που καταλήγει συνήθως σε -λόγος: διεθνολόγος, οικονομολόγος, κοινωνιολόγος, πολιτειολόγος, θρησκειολόγος, ψυχολόγος, ισλαμολόγος. Ανάλογα με το τι σχολιάζει. Και πρόσφατα, ας το θέσω σκωπτικά: αερολόγος (που σχολιάζει τα φυσικά αέρια), ΑΟΖολόγος (που σχολιάζει τα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης), κ.α., που προέκυψαν “τελευταίως” ως αντικείμενα συζήτησης από άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο.

Όπως είπα και σε ένα προηγούμενο άρθρο, το παράδοξο είναι ότι, συνήθως, οι άσχετοι σχολιαστές είναι και αυτοί που ελκύουν τη μεγαλύτερη ακροαματικότητα. Για τον απλό λόγο ότι λένε αυτά που θα έλεγε ο μέσος μη-εξειδικευμένος ακροατής/τηλεθεατής και τα λένε με τρόπο συναισθηματικό – ιδιαίτερα αν η συζήτηση αφορά το Κυπριακό. Ναι, και οι σχολιαστές λαϊκίζουν, εκτός από τους πολιτικούς και κάποιους δημοσιογράφους.

Αντιμετωπίζω και εγώ το πρόβλημα του μαϊντανού. Ποιος είμαι άλλωστε για να ξεφύγω; Για κάποιο περίεργο λόγο, παρότι σαν χώρα και γεωγραφικός χώρος βρισκόμαστε στην ίδια τοποθεσία από δημιουργίας κόσμου (όχι; σόρρυ, δεν είμαι ειδικός), έχουμε έλλειψη ειδικών σχολιαστών για τα της περιοχής μας, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Και εφόσον τυχαίνει να είμαι ένας εξ αυτών (οι οποίοι στην Κύπρο νομίζω δεν ξεπερνούν τους 5-10, και πολλούς λέω), κάθε φορά που ξεσπά μια κρίση, ένας πόλεμος, μια δήλωση του Ερντογάν ή, τέλος πάντων, ένα άλλο κοσμογονικό γεγονός, χτυπάει το τηλέφωνο ασταμάτητα – εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις.

Είναι η στιγμή εκείνη που αντιμετωπίζω δύο δυσκολίες: 1) την αδυναμία μου στο να πω “όχι” στον/στην δημοσιογράφο που πολλές φορές είναι και φίλοι, και 2) το “σκουλήκι” της ευθύνης που νιώθω να προσφέρω, αν μπορώ, μια εναλλακτική ενημέρωση/ερμηνεία από τις – συνήθως – προβληματικές που κυκλοφορούν στο τσακ-μπαμ όταν συμβεί κάτι. Έχουμε ακούσει από τρίτους παγκόσμιους και πυρηνικούς πολέμους, μέχρι ρωσικούς βομβαρδισμούς στο Ακρωτήρι, εκπαίδευση του ISIS στα κατεχόμενα, εισβολή του ISIS στην Κύπρο, ότι ο 6ος Αμερικανικός στόλος θα συγκρουστεί με τους Τούρκους για τα κυπριακά αέρια, θερμά επεισόδια, ψυχρούς πολέμους, αμερικανο-ρωσικές συγκρ… σταματώ γιατί συγχίστηκα. Αντιλαμβάνεστε, φαντάζομαι, το “σκουλήκι” για το οποίο μιλώ.

Η ουσία όμως είναι ότι έχω και γω πολλές φορές καταλήξει να είμαι μαϊναντός – και, αναπόφευκτα, να λέω τα ίδια πράγματα για το ίδιο θέμα πολλές φορές εντός της ίδιας, π.χ. μέρας ή εβδομάδας. Στη χειρότερη μου μέρα είχε τύχει να βγω δύο ραδιοφωνικές-τηλεφωνικές παρεμβάσεις, δύο τηλεοπτικές παρουσιάσεις (πρωί και μεσημέρι), δελτίο ειδήσεων το βράδι, και να έχω ετοιμάσει γραπτή συνέντευξη που δημοσιεύτηκε την ίδια μέρα ως ανάλυση των breaking news. Τραγικός. Σας ζητώ συγγνώμη.

Πλέον, προσπαθώ (συχνά αποτυχημένα) να το ρυθμίσω διότι, εξ άλλου, αναστατώνει τη ζωή και την καθημερινότητά μου. Δεν είναι καλή ιδέα να είσαι πάντοτε διαθέσιμος, αλλά ούτε και να είσαι μαϊντανός, έστω και αν κατέχεις το θέμα που σχολιάζεις. Τελευταίως, εν μέρει διότι με βαρέθηκαν, εν μέρει διότι “κάνω την πάπια” (αναζητώντας την ψυχική μου ηρεμία), και εν μέρει διότι οι εξελίξεις δεν είναι του βαθμού “τραγικότητας” ή “σημαντικότητας” που ταυτίζεται με το όνομά μου, οι δημόσιές μου… ενοχλήσεις έχουν αραιώσει. Σκοπός, ιδεατός, είναι να τις διατηρήσω κατά το δυνατόν αραιές. Ακόμα και στα (κυπριακά) σουβλάκια, ο πολλής μαϊντανός είναι στο τέλος ενοχλητικός.

Βρείτε πιο κάτω τα προηγούμενα άρθρα:

Τα Diaries ενός Διεθνολόγου no. 1: Το Προφίλ

Τα Diaries ενός Διεθνολόγου no. 2: Ποιός Σχολιάζει Τί;

Τα Diaries ενός Διεθνολόγου no. 3: Το Κόστος