Ήτανε μεσημέρι κι όμως έπεσε βαθύ σκοτάδι. Σ’ ένα λόφο, τρεις σταυροί. Ο άμωμος σταυρωμένος μαζί με εγκληματίες. «Περιφρονημένος απ’ τους ανθρώπους κι εγκαταλελειμμένος· άνθρωπος φορτωμένος θλίψεις, του πόνου σύντροφος, έτσι που να γυρίζουν απ’ αλλού οι άνθρωποι το πρόσωπό τους». Αγνοημένος «σαν να ‘ταν ένα τίποτα», καταφρονημένος με εκτίμηση καμία (Ησ. 53:3).

Εμείς, που ξεκινήσαμε ως «ξένοι και πάροικοι» (Δευτ. 10:19). Αποκομμένοι και χαμένοι. Εχθροί του Θεού και στερούμενοι τη δόξα του (Ρωμ. 5:10, 3:23). Μισήσαμε το Υιό, γιατί εξέθεσε τον εαυτό μας κάτω από το θαυμαστό του φως (A’ Πέτρου 2:9). Πώς είναι δυνατόν να έχει ουράνια εξουσία ο φτωχός; Πώς γίνεται να είναι Βασιλιάς ο ταπεινός; Πώς τολμά να ανοίγει τα μάτια των τυφλών, να κάνει τους χωλούς να περπατούν, να ανασταίνει τους νεκρούς, να συγχωράει τους αμαρτωλούς – με ποια εξουσία; Άγιος χωρίς ράσα; Δάσκαλος χωρίς περγαμηνές; Αρχιερέας χωρίς σκήπτρα; «Σταυρώστε τον! Eλευθερώστε τον Βαραβά!» Αυτός μας ταιριάζει, αυτός μας αξίζει, αυτός είναι η εικόνα μας.

Όμως «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο» που αυτά δεν τα λογάριασε. «Παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια… Δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3:16-17).

«Τα απαρνήθηκε όλα, και πήρε μορφή δούλου· έγινε άνθρωπος· και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού» (Φιλιπ. 2:7-8). «Ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και είδαμε τη θεϊκή του δόξα, τη δόξα που ο μοναχογιός την έχει απ’ τον Πατέρα, ήρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι αλήθεια για μας» (Ιωάν. 1:14).

Αυτός, που ήταν από την αρχή (Ιωάν 1:2), Αυτός που απορρίψαμε και μισήσαμε, «Ήρθε στον τόπο το δικό του, και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν. Σ’ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού» (Ιωάν 1:11-12). «Ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους» (Λουκ. 19:10). Πλήρωσε, «για να απελευθερωθείτε από το μάταιο τρόπο ζωής». Και «δε δόθηκε ως αντάλλαγμα κάτι που φθείρεται, όπως το ασήμι ή το χρυσάφι, αλλά το ανεκτίμητο αίμα του Χριστού, ο οποίος θυσιάστηκε σαν άμωμος και άσπιλος αμνός» (Α’ Πέτρου 1:19)

Και έτσι το πικρό ποτήρι των παθών και του σταυρού έπρεπε να το πιεί, διότι ήταν το θέλημα του Πατέρα στο οποίο υπάκουσε (Λουκ. 22:42-44).

H τέλεια αγάπη: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23:34).

«Ηλί ηλί λιμά σαβαχθανί;» – «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» ήταν η τελευταία του κραυγή πριν ξεψυχήσει. Ήταν η ώρα που εξαιτίας των αμαρτιών μας και των ανομιών μας εξουθενώθηκε. «Για χάρη της δικής μας σωτηρίας εκείνος τιμωρήθηκε» για να βρούμε εμείς στις πληγές του τη γιατρειά (Ησ. 53:5). Ήταν η ώρα που «Αυτόν που δεν είχε γνωρίσει αμαρτία, τον φόρτωσε ο Θεός με όλη την αμαρτία για χάρη μας, για να μπορέσουμε εμείς μέσω εκείνου να βρούμε τη σωτηρία κοντά στο Θεό» (Β’ Κορ. 5:21). Και γινόμενος αμαρτία, ένιωσε για πρώτη φορά στην αιωνιότητα  τον χωρισμό από τον Πατέρα.

Δύο χέρια ανοιχτά, καρφωμένα και ματωμένα – μια τεράστια αγκαλιά, που μέσα όλο τον κόσμο χωρά. «Τότε το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο, από πάνω ως κάτω, η γη σείστηκε» (Ματθ. 27:51). Το αίμα είχε πλέον πληρωθεί, τα «Άγια των Αγίων» είχαν πλέον ανοίξει, η υπέρτατη θυσία είχε γίνει. Εξαγοραστήκαμε. Έγινε ο σταυρός του Χριστού, το σημείο της συνάντησης του Ουρανού και της Γης. Του Θεού και του ανθρώπου. O Θεός «μας συμφιλίωσε μαζί του δια του Ιησού Χριστού», ήταν Αυτός που «στο πρόσωπο του Χριστού συμφιλίωσε τον κόσμο μαζί του, χωρίς να καταλογίσει στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, κι επίσης ανέθεσε σ’ εμάς να αναγγείλουμε το γεγονός της συμφιλίωσης» (Β’ Κορ. 5:18-19).

Έγινε ο σταυρός η γέφυρα, μεταξύ γης και ουρανού. Και έτσι, όσοι το επιλέξουμε, δεν είμαστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού (ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ – Εφ. 2:19). Μέσα στον Χριστό έχουν αποκαλυφθεί όλα, μέσα σε Αυτόν κατοικεί όλη η πληρότητα: «Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα. Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος κάθε αρχής και εξουσίας» (Koλοσ. 2:9-10).

«Άναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα [χαρίσματα] τοῖς ἀνθρώποις» (Εφ. 4:8). Και «η αλήθεια … είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» (Α’ Κορ. 15:20). «Τι ζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αναστήθηκε!» (Λουκ. 24:5-6).

«Ο θάνατος αφανίστηκε· η νίκη είναι πλήρης! Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (A’ Koρ. 15: 54-55).

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ – ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ