Author Archives: Zenonas Tziarras

Νέο Βιβλίο: Η Ανατολική Μεσόγειος 100 Χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης

΄Έχει κυκλοφορήσει το νέο μας βιβλίο “Η Ανατολική Μεσόγειος 100 Χρόνια από τη Συνθήκη της Λωζάνης: Ιστορικές, Πολιτικές και Γεωπολιτικές Πτυχές” που εκδίδεται από τις Εκδόσεις Hippasus. Εάν σας ενδιαφέρει αναζητήστε το στο βιβλιοπωλείο της προτίμησής σας για να γίνει η κατάλληλη παραγγελία.

Πρόκειται για έναν συλλογικό τόμο που βασίζεται εν μέρει σε παρουσιάσεις που έγιναν σε ημερίδα του Τμήματος Τουρκικών και Μεσανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κύπρου το 2023 για τα 100 χρόνια της Συνθήκης της Λωζάνης και στην πορεία εμπλουτίστηκε από κείμενα και άλλων συναδέλφων, τους οποίους και ευχαριστώ θερμά. Στους συγγραφείς περιλαμβάνονται οι Μαρία Χατζηαθανασίου, Αχιλλεύς Αιμιλιανίδης, Μιχάλης Κοντός, Νίκος Μούδουρος, Ευάγγελος Αρεταίος, και Χαράλαμπος Μάλλουρος.

Περισσότερες πληροφορίες, απ’ όπου μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο και διαδικτυακά, εδώ.

Ταυτόχρονα, η έκδοση αυτή εγκαινιάζει τη Σειρά Διεθνής & Περιφερειακή Πολιτική του Hippasus, την επιμέλεια της οποίας έχω αναλάβει. Η σειρά επιδιώκει να παρουσιάσει θεωρητικά ή εμπειρικά έργα που πραγματεύονται τις πολύπλοκες πραγματικότητες της διεθνούς πολιτικής, με την επίγνωση ότι ειδικά στη μεταψυχροπολεμική εποχή το περιφερειακό επίπεδο ανάλυσης έχει αναδειχθεί ως εξίσου σημαντικό με το παγκόσμιο. Οι διαφορετικές μεθοδολογικές και θεωρητικές προσεγγίσεις αλλά και οι περιπτωσιολογικές μελέτες διακρατικών σχέσεων, εξωτερικής πολιτικής, διεθνούς ασφάλειας, περιφερισμού, συγκρούσεων και άλλων παρόμοιων ζητημάτων μπορούν να συμβάλουν στην καλύτερη αποκωδικοποίηση του διεθνοπολιτικού γίγνεσθαι, καθώς και στη βελτιστοποίηση των τρόπων (αντι)δράσης των κρατών.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Με τη συμβολή επτά πανεπιστημιακών και ερευνητών, αυτό το συλλογικό έργο εξετάζει τις ιστορικές, πολιτικές και γεωπολιτικές πτυχές της Συνθήκης της Λωζάνης, εστιάζοντας στο σύγχρονο συγκείμενο της Ανατολικής Μεσογείου. Εκατό χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης, η κληρονομιά της συνεχίζει να διαμορφώνει τις σχέσεις των κρατών και να καθορίζει τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αναλύονται ζητήματα όπως η οι παλιές και νέες αντιλήψεις για τη Συνθήκη, η στρατηγική σημασία της Κύπρου, η ισορροπία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η χρήση της ιστορίας για τη δημιουργία πολιτικών ταυτοτήτων, η αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας και ο ρόλος των ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα, οι συγγραφείς διερευνούν τη σύνθετη κληρονομιά της Συνθήκης και τις πιέσεις που δέχεται από τις σύγχρονες γεωπολιτικές περιστάσεις.

Πέρα από την ιστορική και σύγχρονη προοπτική, στο ανά χείρας έργο επιδιώκεται και ο αναστοχασμός για το μέλλον. Ποιες οι στοχοθεσίες και ποια τα διακυβεύματα για τα κράτη της περιοχής; Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της Συνθήκης; Μπορεί η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου να πορευτεί προς την κατεύθυνση της σταθερότητας και της συνεργασίας; Αυτά και άλλα ζητήματα εξετάζονται με στόχο τη συμβολή στην ευρύτερη συζήτηση που ανακινήθηκε με αφορμή την παρέλευση ενός αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης.

New Book Chapter: The U.S. And the Republic of Cyprus: Newfound Partners Amid Geopolitical Shifts

Leave a reply

Chapter in the book Kaeding, M., Pollak, J., Schmidt, P. (eds) The United States and the Future of Europe. Springer, Cham, 2025. https://doi.org/10.1007/978-3-031-83350-2_5

Abstract

During the twenty-first century, the Republic of Cyprus (RoC) has deepened its relationship with the U.S. Enhanced security cooperation, economic ties and shared strategic interests highlight this evolution.

Access Chapter Here

The U.S. And the Republic of Cyprus – Newfound Partners Amid Geopolitical Shifts Download

Όταν η Γη Συνάντησε τον Ουρανό

Leave a reply

Ήτανε μεσημέρι κι όμως έπεσε βαθύ σκοτάδι. Σ’ ένα λόφο, τρεις σταυροί. Ο άμωμος σταυρωμένος μαζί με εγκληματίες. «Περιφρονημένος απ’ τους ανθρώπους κι εγκαταλελειμμένος· άνθρωπος φορτωμένος θλίψεις, του πόνου σύντροφος, έτσι που να γυρίζουν απ’ αλλού οι άνθρωποι το πρόσωπό τους». Αγνοημένος «σαν να ‘ταν ένα τίποτα», καταφρονημένος με εκτίμηση καμία (Ησ. 53:3).

Εμείς, που ξεκινήσαμε ως «ξένοι και πάροικοι» (Δευτ. 10:19). Αποκομμένοι και χαμένοι. Εχθροί του Θεού και στερούμενοι τη δόξα του (Ρωμ. 5:10, 3:23). Μισήσαμε το Υιό, γιατί εξέθεσε τον εαυτό μας κάτω από το θαυμαστό του φως (A’ Πέτρου 2:9). Πώς είναι δυνατόν να έχει ουράνια εξουσία ο φτωχός; Πώς γίνεται να είναι Βασιλιάς ο ταπεινός; Πώς τολμά να ανοίγει τα μάτια των τυφλών, να κάνει τους χωλούς να περπατούν, να ανασταίνει τους νεκρούς, να συγχωράει τους αμαρτωλούς – με ποια εξουσία; Άγιος χωρίς ράσα; Δάσκαλος χωρίς περγαμηνές; Αρχιερέας χωρίς σκήπτρα; «Σταυρώστε τον! Eλευθερώστε τον Βαραβά!» Αυτός μας ταιριάζει, αυτός μας αξίζει, αυτός είναι η εικόνα μας.

Όμως «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο» που αυτά δεν τα λογάριασε. «Παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια… Δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3:16-17).

«Τα απαρνήθηκε όλα, και πήρε μορφή δούλου· έγινε άνθρωπος· και όντας πραγματικός άνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά υπακούοντας μέχρι θανάτου, και μάλιστα θανάτου σταυρικού» (Φιλιπ. 2:7-8). «Ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και είδαμε τη θεϊκή του δόξα, τη δόξα που ο μοναχογιός την έχει απ’ τον Πατέρα, ήρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι αλήθεια για μας» (Ιωάν. 1:14).

Αυτός, που ήταν από την αρχή (Ιωάν 1:2), Αυτός που απορρίψαμε και μισήσαμε, «Ήρθε στον τόπο το δικό του, και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν. Σ’ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού» (Ιωάν 1:11-12). «Ήρθε για ν’ αναζητήσει και να σώσει αυτούς που έχουν χάσει το δρόμο τους» (Λουκ. 19:10). Πλήρωσε, «για να απελευθερωθείτε από το μάταιο τρόπο ζωής». Και «δε δόθηκε ως αντάλλαγμα κάτι που φθείρεται, όπως το ασήμι ή το χρυσάφι, αλλά το ανεκτίμητο αίμα του Χριστού, ο οποίος θυσιάστηκε σαν άμωμος και άσπιλος αμνός» (Α’ Πέτρου 1:19)

Και έτσι το πικρό ποτήρι των παθών και του σταυρού έπρεπε να το πιεί, διότι ήταν το θέλημα του Πατέρα στο οποίο υπάκουσε (Λουκ. 22:42-44).

H τέλεια αγάπη: «Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23:34).

«Ηλί ηλί λιμά σαβαχθανί;» – «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» ήταν η τελευταία του κραυγή πριν ξεψυχήσει. Ήταν η ώρα που εξαιτίας των αμαρτιών μας και των ανομιών μας εξουθενώθηκε. «Για χάρη της δικής μας σωτηρίας εκείνος τιμωρήθηκε» για να βρούμε εμείς στις πληγές του τη γιατρειά (Ησ. 53:5). Ήταν η ώρα που «Αυτόν που δεν είχε γνωρίσει αμαρτία, τον φόρτωσε ο Θεός με όλη την αμαρτία για χάρη μας, για να μπορέσουμε εμείς μέσω εκείνου να βρούμε τη σωτηρία κοντά στο Θεό» (Β’ Κορ. 5:21). Και γινόμενος αμαρτία, ένιωσε για πρώτη φορά στην αιωνιότητα τον χωρισμό από τον Πατέρα.

Δύο χέρια ανοιχτά, καρφωμένα και ματωμένα – μια τεράστια αγκαλιά, που μέσα όλο τον κόσμο χωρά. «Τότε το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε στα δύο, από πάνω ως κάτω, η γη σείστηκε» (Ματθ. 27:51). Το αίμα είχε πλέον πληρωθεί, τα «Άγια των Αγίων» είχαν πλέον ανοίξει, η υπέρτατη θυσία είχε γίνει. Εξαγοραστήκαμε. Έγινε ο σταυρός του Χριστού, το σημείο της συνάντησης του Ουρανού και της Γης. Του Θεού και του ανθρώπου. O Θεός «μας συμφιλίωσε μαζί του δια του Ιησού Χριστού», ήταν Αυτός που «στο πρόσωπο του Χριστού συμφιλίωσε τον κόσμο μαζί του, χωρίς να καταλογίσει στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, κι επίσης ανέθεσε σ’ εμάς να αναγγείλουμε το γεγονός της συμφιλίωσης» (Β’ Κορ. 5:18-19).

Έγινε ο σταυρός η γέφυρα, μεταξύ γης και ουρανού. Και έτσι, όσοι το επιλέξουμε, δεν είμαστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού (ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ – Εφ. 2:19). Μέσα στον Χριστό έχουν αποκαλυφθεί όλα, μέσα σε Αυτόν κατοικεί όλη η πληρότητα: «Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα. Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος κάθε αρχής και εξουσίας» (Koλοσ. 2:9-10).

«Άναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα [χαρίσματα] τοῖς ἀνθρώποις» (Εφ. 4:8). Και «η αλήθεια … είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» (Α’ Κορ. 15:20). «Τι ζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς; Δεν είναι εδώ, αναστήθηκε!» (Λουκ. 24:5-6).

«Ο θάνατος αφανίστηκε· η νίκη είναι πλήρης! Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (A’ Koρ. 15: 54-55).

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ – ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

NEW PAPER: Revisiting the Foreign Policy of the Republic of Cyprus and Quasi-Alliances in the Eastern Mediterranean

Leave a reply

I am pleased to share my latest research, “Revisiting the Foreign Policy of the Republic of Cyprus and Quasi-Alliances in the Eastern Mediterranean,” where I analyze how Cyprus has adapted to geopolitical shifts and positioned itself within evolving regional power structures.

Abstract

The Eastern Mediterranean has emerged as a significant geopolitical region in the 21st century, influenced by both intra-regional dynamics and the strategic interests of international powers. The Republic of Cyprus (RoC)—a small state within this region—has endeavored to adapt to the evolving international landscape and promote its own strategic interests. This paper examines the RoC’s foreign policy in the Eastern Mediterranean, particularly its involvement in regional cooperation and the formation of quasi-alliances. The primary focus is twofold: situating the RoC’s foreign policy within the international-regional nexus (particularly US policy in the Eastern Mediterranean and US–RoC relations) and assessing its strategic objectives and priorities. The analysis revisits the formation of quasi-alliances, such as the Israel–Cyprus–Greece and Egypt–Cyprus–Greece partnerships, and regional networks of cooperation. The key questions addressed include the success of RoC policy since the early 2010s, the positives and negatives of its approach, and the preconditions for a more effective foreign policy. The paper concludes that, despite notable progress, the RoC’s foreign policy suffers from a lack of vision, strategic planning, and institutional capacities, making it vulnerable to domestic politics, populist rhetoric, and geopolitical shifts.

Key Insights from the Paper

🔹 The rise of quasi-alliances – Cyprus has formed strategic partnerships with Israel, Greece, and Egypt, strengthening its regional presence.
🔹 Perceptions of threat vis-a-vis Turkey and the prospect of energy cooperation played a key role in shaping regional quasi-alliances.
🔹 The role of the United States – Over time, Washington has integrated Cyprus into its regional security framework, lifting arms embargoes and expanding cooperation.
🔹 Challenges & limitations – While these partnerships have enhanced Cyprus’ diplomatic reach, they remain informal, lack military commitments, and are often vulnerable to external geopolitical shifts.
🔹 The need for stronger strategic planning – For Cyprus to maintain and expand its influence, it must enhance institutional capacities and develop a more proactive foreign policy vision.

This research contributes to the broader discourse on small state foreign policy, regional security dynamics, and energy geopolitics in the Eastern Mediterranean.

📄 You can read the full paper here

Feel free to reach out with comments or questions.

Σκέψεις για το Πάσχα και Συμβολισμοί από την Έξοδο

Leave a reply

Το χριστιανικό Πάσχα αποτελεί ουσιαστικά εξέλιξη ή, καλύτερα, αντικατάσταση, του εβραϊκού Πάσχα το οποίο θεσπίστηκε στο βιβλίο της Εξόδου στην Παλαιά Διαθήκη (συγκεκριμένα στην Πεντάτευχο ή εβραϊκή Torah). Ήταν ο εορτασμός που όρισε ο Θεός για να θυμάται ο λαός Ισραήλ την απελευθέρωση και σωτηρία του από την Αίγυπτο. Και αυτή η σωτηρία βρίσκεται τόσο στην προστασία που τους παρείχε κατά την δέκατη πληγή του Φαραώ (τον θάνατο των πρωτοτόκων) αλλά και την έξοδο από την Αίγυπτο προς τη Νέα Γη, τη Γη της Υπόσχεσης. Πιο κάτω παραθέτω κάποιες σκέψεις για το Πάσχα τις οποίες συνδέω με τους – καθόλου τυχαίους – συμβολισμούς του εβραϊκού Πάσχα, όπως το βρίσκουμε στο 12ο Κεφάλαιο της Εξόδου. [Παραθέτω τη σχετική περικοπή από την Έξοδο αυτούσια, στο τέλος του κειμένου].

Η λέξη Πάσχα απορρέει από την εβραϊκή λέξη pesah που γέννησε επίσης το Αγγλικό και Ελληνικό επίθετο ‘paschal’/«πασχαλινό» που σχετίζεται τόσο με το πασχαλινό αρνί των Εβραίων όσο και με το χριστιανικό Πάσχα (ή Easter στα Αγγλικά). Οι τρείς βασικές και πιο αξιόπιστες αποδώσεις του pesah είναι: «συμπονετικότητα», «προστασία», και «πέρασμα/παρατρέχω». Παρά την ετυμολογική προσέγγιση της λέξης που είχε να κάνει με το «(προσ)πέρασμα», το pesah σαν ρήμα αναφερότανε πιθανότατα στην έννοια της «προστασίας» των Ισραηλιτών (από μια καταστροφή που επίκειτο) (Εξ. 12:13). Ως ουσιαστικό ή επίθετο χρησιμοποιείται για τα ζώα (π.χ. εδ. 21, 27) – εξού και η έννοια του πασχαλινού/paschal αρνιού. Διαβάζοντας το κείμενο, όπως πολλοί μελετητές και μεταφραστές, χρησιμοποιώντας τη γνωστή απόδωση του «περάσματος» ή «παρατρέχω/προσπερνώ», που σχετίζεται και με την έννοια της «προστασίας», μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποιες συμβολικές και προφητικές αναφορές.

Αφότου οι Ισραηλίτες έβαλαν στο ανώφλι και τους παραστάτες των σπιτιών τους το αίμα, ο Κύριος τους προσπέρασε κυριολεκτικά και τους προστάτευσε από τον θάνατο που θα έπεφτε πάνω στην Αίγυπτο – εξού και η σχέση μεταξύ του προσπεράσματος και της προστασίας. Το ένα συνεπάγεται το άλλο. Στο κεφ. 11 ο Θεός μιλά διαμέσου του Μωυσή και λέει συγκεκριμένα ότι παρά το τι θα συμβεί στην Αίγυπτο, ο λαός Ισραήλ δεν θα πάθει κακό, «Έτσι θα μάθετε ότι εγώ ο Κύριος κάνω διάκριση ανάμεσα στους Αιγύπτιους και στους Ισραηλίτες» (εδ. 7). Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι ο Θεός θέλει να ευνοήσει και να προστατεύσει τον λαό του ο οποίος, σε αυτό το εδάφιο, διαχωρίζεται από την Αίγυπτο με βάση την εθνικότητά του. Στο κεφ. 12 ο Θεός παραμένει αφοσιωμένος στην προστασία του λαού του με συγκεκριμένες οδηγίες για ολόκληρο τον Ισραήλ. Ωστόσο, στο τέλος, αυτό που σώζει τους Ισραηλίτες δεν είναι η εθνικότητά τους αλλά η επιλογή τους να ακολουθήσουν τις οδηγίες του Θεού και, μεταξύ άλλων, να χρησιμοποιήσουν το αίμα του πασχαλινού αρνιού πάνω στα σπίτια τους. Φυσικά, οι οδηγίες γνωστοποιήθηκαν μόνο στον Ισραήλ, αλλά οι Ισραηλίτες μπορούσαν να επιλέξουν να τις ακολουθήσουν ή όχι. Είτε σπίτι Ισραηλιτών είτε όχι, ο θάνατος θα χτυπούσε κάθε σπίτι που δεν έφερε το αίμα του αρνιού.

Αυτό μας δίνει από νωρίς ένα συμβολικό και προφητικό σημάδι ότι είναι διαμέσου του αίματος του Ιησού που υιοθετηθήκαμε μέσα στην οικογένεια – τον λαό – του Θεού. Όπως σημειώνει ο Παύλος στην Εφεσίους 1:5, «Μας προόρισε με την αγάπη του να γίνουμε παιδιά του δια του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το καλόβουλο για μας θέλημά του». Παρόλαυτα, ο Θεός μας έχει δώσει την ελεύθερη βούληση την οποία και σέβεται. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε πως «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιωαν. 3:16). Όπως οι Ισραηλίτες είχαν την επιλογή να ακολουθήσουν τις οδηγίες που μέσα στη χάρη του ο Θεός τους έδωσε και να σωθούν, έτσι και κάθε ένας μας έχει την επιλογή να πιστέψει στον Σταυρό του Ιησού και να κερδίσει την αιώνια ζωή.

Σε αυτό το σημείο μπορούμε να συνδέσουμε συμβολικά ακόμα ένα «πέρασμα» με το πέρασμα της δέκατης πληγής: το πέρασμα του Ιησού από τον θάνατο στη ζωή. Είναι ενδιαφέρον πως η δέκατη πληγή είχε να κάνει με τον θάνατο των πρωτοτόκων και ότι οι οδηγίες του Θεού για τον Ισραήλ είχαν σκοπό να τον προστατεύσουν από τον θάνατο. Βλέπουμε μια παρόμοια ιστορία στην περίπτωση του Ιησού. Μεταξύ του θανάτου του στον σταυρό και της ανάστασης μεσολάβησε ένα διάστημα τριών ημερών. Τι συνέβη σε αυτό το διάστημα, σε αυτό το «πέρασμα»; Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους (4:9-10) πως, «Τὸ δὲ ἀνέβηκε, τί σημαίνει παρὰ ὅτι καὶ κατέβηκε πρῶτα εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; Ἐκεῖνος ποὺ κατέβηκε εἶναι αὐτὸς ποὺ καὶ ἀνέβηκε ὑπεράνω ὅλων τῶν οὐρανῶν, διὰ νὰ γεμίσῃ τὰ πάντα.» Συνεπώς, κατά τη διάρκεια αυτού του περάσματος, ο Ιησούς κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης, στην καρδιά της εξουσίας του θανάτου – στο «κέντρο βάρους» του. Τον κατέστρεψε και μετά ανέβηκε νικητής. Όπως λέει ο Απόστολος Πέτρος στις Πράξεις 2:24, «Ο Θεός όμως τον ανέστησε, ελευθερώνοντάς τον από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ήταν αδύνατο να τον κρατήσει πια ο θάνατος.»

Με τον δικό του θάνατο, ο Ιησούς νίκησε τον Θάνατο. Ενώ οι μαθητές του θρηνούσαν την απώλειά του και ίσως έχαναν την ελπίδα τους, και ενώ οι εχθροί του στη γή γιόρταζαν, ο Ιησούς, μέσα από το πιο απίθανο μέρος, έναν τάφο, και αφού είχε σηκώσει τις αμαρτίες και τον πόνο του κόσμου στους ώμους του (Α Πέτρου 2:24, Ησαϊας 53:4), νικούσε το σκοτάδι, νικούσε τον θάνατο, νικούσε τον ίδιο τον διάβολο. Ο Ιησούς εκπλήρωνε ένα πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή και τη νίκη και, μαζί του, το εκπληρώναμε και εμείς. Έντυσε αυτούς που τον δέχτηκαν με αθανασία και μας έδωσε νίκη επί της αμαρτίας, που είναι το κεντρί του Άδη (Α Κορ. 15:56). Ο Παύλος γράφει γι’ αυτό χαρακτηριστικά: «Όταν αυτό το φθαρτό μεταμορφωθεί σε άφθαρτο και το θνητό μεταμορφωθεί σε αθάνατο, τότε θα πραγματοποιηθεί ο λόγος της Γραφής: Ο θάνατος αφανίστηκε· η νίκη είναι πλήρης! Θάνατε, πού είναι το κεντρί της δύναμής σου; Άδη, πού είναι η νίκη σου;» (Α Κορ. 15:54-55). Η ζωή είναι η αιώνια υπόσχεση, η αιώνια νίκη που έδωσε το πέρασμα του Ιησού από τον θάνατο στη ζωή σε όποιον πιστέψει σ’ αυτόν – δηλαδή σε όποιον επιλέξει «να βάψει τους παραστάτες του σπιτιού του με το αίμα του αρνιού.»

Του Ζήνωνα Τζιάρρα

Έξοδος 12:1-28

1Τότε ο Κύριος είπε στο Μωυσή και στον Ααρών, στην Αίγυπτο: 2«Ο μήνας αυτός θα είναι για σας η αρχή του έτους. Θα είναι ο πρώτος μήνας του χρόνου. 3Να πείτε στην ισραηλιτική κοινότητα: Τη δέκατη μέρα αυτού του μήνα, καθένας να πάρει από ένα αρνί ή κατσίκι για την οικογένειά του. 4Αν η οικογένειά του είναι μικρή για να το φάει ολόκληρο, ας συνεννοηθεί με τον πιο κοντινό του γείτονα, και ανάλογα με τον αριθμό των μελών της οικογένειας, ας υπολογίσουν πόσο μπορεί να φάει ο καθένας ώστε να διαλέξουν το κατάλληλο αρνί ή κατσίκι.

5Το αρνί ή το κατσίκι που θα διαλέξετε πρέπει να είναι αρτιμελές, αρσενικό, ενός έτους.6»Θα το κρατήσετε ζωντανό ως τη δέκατη τέταρτη μέρα του μήνα, και το βράδυ θα το σφάξετε. Έτσι θα κάνει όλη η ισραηλιτική κοινότητα. 7Μετά θα πάρετε λίγο από το αίμα του και θα αλείψετε τις δύο παραστάδες και το ανώφλι της πόρτας σε κάθε σπίτι όπου θα φάτε το αρνί ή το κατσίκι. 8Θα το ψήσετε στη φωτιά και θα το φάτε την ίδια εκείνη νύχτα, μαζί με άζυμο ψωμί και χόρτα πικρά. 9Δε θα φάτε απ’ αυτό καθόλου ωμό ή βραστό κρέας, αλλά θα το ψήσετε ολόκληρο μαζί με το κεφάλι, τα πόδια και τα εντόσθια. 10Δε θ’ αφήσετε να περισσέψει τίποτα ως το πρωί. Αν τυχόν έχει μείνει κάτι το πρωί, θα το κάψετε στη φωτιά. 11Και να τώρα με ποιον τρόπο θα το φάτε: Θα είστε ζωσμένοι τη ζώνη σας, με τα σανδάλια στα πόδια και με το ραβδί στο χέρι. Θα το φάτε γρήγορα.

Αυτή θα είναι η γιορτή του Πάσχα, για να τιμήσετε εμένα, τον Κύριο.12»Κι εγώ τη νύχτα εκείνη θα περάσω μέσα από την Αίγυπτο και θα θανατώσω κάθε πρωτότοκο στη χώρα: τα πρωτότοκα των ανθρώπων και τα πρωτογέννητα των ζώων. Εγώ ο Κύριος θα εκτελέσω την απόφασή μου ενάντια σ’ όλους τους θεούς της Αιγύπτου. 13Αλλά στα σπίτια που θα βρίσκεστε εσείς, το αίμα θα είναι το σημάδι που θα σας προστατέψει. Θα το δω και θα σας προσπεράσω. Έτσι θα γλιτώσετε από το χτύπημα του θανάτου, όταν θα τιμωρώ την Αίγυπτο. 14Την ημέρα αυτή πρέπει να τη θυμάστε. Θα τη γιορτάζετε επίσημα για να τιμάτε εμένα, τον Κύριο. Αυτό θα είναι για σας νόμος αιώνιος σ’ όλες τις γενιές σας.15»

Εφτά μέρες θα τρώτε άζυμο ψωμί. Από την πρώτη μέρα θα εξαφανίσετε τελείως το προζύμι από τα σπίτια σας, και όποιος φάει ψωμί φτιαγμένο με προζύμι θα αποκοπεί από την ισραηλιτική κοινότητα. 16Την πρώτη μέρα και την έβδομη πρέπει να γίνεται ιερή σύναξη. Καμιά εργασία δεν θα γίνεται αυτές τις μέρες. Θα ετοιμάζετε μόνον όσο χρειάζεται καθένας σας να φάει. 17Θα τελείτε αυτή τη γιορτή των Αζύμων, γιατί ακριβώς αυτή την ημέρα έβγαλα το λαό σας από την Αίγυπτο. Θα γιορτάζετε την ημέρα αυτή από γενιά σε γενιά στο μέλλον, κι αυτό θα είναι νόμος αιώνιος. 18Από τις δεκατέσσερις του πρώτου μήνα, το βράδυ, ως το βράδυ της εικοστής πρώτης, θα τρώτε άζυμο ψωμί. 19Εφτά μέρες δεν θα υπάρχει καθόλου προζύμι στα σπίτια σας. Όποιος φάει ψωμί φτιαγμένο με προζύμι, θα αποκλειστεί από την ισραηλιτική κοινότητα, είτε είναι ξένος είτε Ισραηλίτης. 20Δε θα τρώτε τίποτα που να περιέχει προζύμι· όπου κι αν κατοικείτε θα τρώτε άζυμο ψωμί».21

Ο Μωυσής κάλεσε όλους τους πρεσβυτέρους των Ισραηλιτών και τους είπε: «Πηγαίνετε, πάρτε αρνιά για τις οικογένειές σας και σφάξτε τα για το Πάσχα. 22Θα πάρετε μια δεσμίδα ύσσωπο, θα τη βουτήξετε στη λεκάνη, που θα περιέχει το αίμα του αρνιού, και θα αλείψετε το ανώφλι και τις δύο παραστάδες της πόρτας. Κανένας να μη βγει από την πόρτα του σπιτιού του ως το πρωί. 23Όταν θα περάσει ο Κύριος για να χτυπήσει τους Αιγύπτιους και δει το αίμα στο ανώφλι και στις παραστάδες της πόρτας, θα προσπεράσει και δε θ’ αφήσει να ’ρθεί η καταστροφή να χτυπήσει τα σπίτια σας.24»Θα εφαρμόσετε αυτά τα λόγια· και θα τα έχετε για αιώνιο νόμο από γενιά σε γενιά. 25Όταν θα μπείτε στη χώρα που υποσχέθηκε ο Κύριος να σας δώσει, θα τηρείτε αυτή την τελετουργία. 26Και όταν θα σας ρωτάνε τα παιδιά σας τι νόημα έχει αυτή για σας, 27θα απαντάτε: “είναι η πασχαλινή θυσία για να τιμήσουμε τον Κύριο, που, όταν χτυπούσε τους Αιγύπτιους, προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο και γλίτωσαν οι οικογένειές μας”». Τότε ο λαός έσκυψε και προσκύνησε. 28Οι Ισραηλίτες έφυγαν και έκαναν όπως διέταξε ο Κύριος το Μωυσή και τον Ααρών.