Ακολουθεί κείμενο που γράφτηκε στο Facebook σε απάντηση των αφοριστικών αντιδράσεων (δημόσιων και μη) που δημιουργήθηκαν από προηγούμενη ανάρτηση σχετικά με την τουρκική πολιτική και το Κυπριακό. Βρήκα όμως ότι ταιριάζει με τα θέματα που αγγίζει η σειρά άρθρων Diaries, καθώς συνοψίζει περίπου αυτά που έχω γράψει μέχρι στιγμής, και έτσι το έκανα μέρος της.

1. Αν έβαζα Παϊσιο λιγότερο θα ενοχλούνταν κάποιοι. Μήπως να το δω αλλιώς;

2. Πριν μερικές μέρες έκανα μια παρόμοια ανάλυση σε διεθνές συνέδριο. Από μερικούς, λίγους, δέχτηκα σφοδρές αντιδράσεις διότι κατάλαβαν ότι είπα να λύσουμε το Κυπριακό μόνοι μας (?!). Αργότερα ήρθαν κάποιοι άλλοι (που δεν συμφωνούν συνήθως μαζί μου, αλλά είναι πολιτισμένοι άνθρωποι) και μου είπαν, “μα γιατί τα έβαλαν μαζί σου, αυτό που είπες ήταν πολύ απλό και λογικό”. Έλα μου ντε. Ηθικό δίδαγμα: Για να μπορέσεις να αξιολογήσεις μια άποψη [όχι να συμφωνήσεις] που διαφέρει από τη δική σου, πρέπει πρώτα να απελευθερωθείς από την αυτοδικαίωσή σου και την αυτο-αντίληψη της αυθεντίας. Καλή τύχη.

3. Χαίρομαι που δεν είμαι από αυτούς που χαϊδεύουν αυτιά. Απ’ αυτούς χορτάσαμε. Αν τους προτιμάτε, είναι ελεύθερη η αγορά, να ακούτε όποιον θέλετε – αν θέλετε κάντε με unfriend, block, μην με καλείτε στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις σας, κτλ. Έχει ξαναγίνει, μην ανησυχείτε, δεν θα πληγωθώ. Αν προσπαθούσε όμως κάποιος να καταλάβει έστω και για μια στιγμή τι σημαίνει και τί κόστος φέρει το να μην χαϊδεύεις αυτιά, θα εκτιμούσε περισσότερο και τις απόψεις ακόμα και αν διαφωνούσε. Κατ’ ακρίβεια, αν κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτό τον τόπο, οφείλει να ακούσει και διαφορετικές απόψεις – διότι είναι πολλής ο συνειδησιακός κομφορμισμός, κι εγώ κομφόρ δεν μπορώ να κάνω. Continue reading →