Το 1997, πέραν της σημαντικής εσωτερικής διάστασης των πραγμάτων, ένας από τους λόγους που το στρατιωτικό κατεστημένο στην Τουρκία στράφηκε ενάντια στη φιλοϊσλαμική κυβέρνηση του Νετζμετίν Ερμπακάν με το γνωστό «μετα-μοντέρνο» πραξικόπημα, ήταν το φλέρτ που είχε με τον Αραβο-Μουσουλμανικό κόσμο, και συγκεκριμένα με το Ιράν. Μάλιστα, κάποιοι κεμαλικοί-στρατιωτικοί κύκλοι, πίστευαν ότι οι στενές σχέσεις που αναπτύσσονταν μεταξύ Άγκυρας και Τεχεράνης θα οδηγούσαν την Τουρκία στην υιοθέτηση ενός θεοκρατικού πολιτεύματος και στην δημιουργία ενός ενιαίου Ισλαμικού κράτους μεταξύ Τουρκίας και Ιράν.

Η πραγματικότητα ήταν πως και οι Ιρανοί έβλεπαν τους Τούρκους Ισλαμιστές με θετικό μάτι. Αυτό όχι μόνο δεν καθησύχαζε τους Τούρκους Στρατηγούς αλλά αργότερα έπαιξε, μεταξύ άλλων, και θετικό ρόλο στην επαναπροσέγγιση Τουρκίας-Ιράν, υπό το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ). Την ίδια δεκαετία (1990’), ένα χρόνο πριν το πραξικόπημα, το στρατιωτικό κατεστημένο είχε παρακάμψει την πολιτική εξουσία του Ερμπακάν και υπέγραψε σειρά συμφωνιών στρατηγικής σημασίας με το Ισραήλ. Η κίνηση αυτή ήταν άμεσα συγκρουόμενη με την φιλοαραβική και φιλομουσουλμανική εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ερμπακάν και, συνεπώς, επεδείκνυε υπονόμευσή της από πλευράς των Στρατηγών. Continue reading →