Source: EPA

Μια νέα δυναμική στρατηγικών ανακατατάξεων φαίνεται να παρατηρείται στη Μέση Ανατολή τους τελευταίους δύο περίπου μήνες. Κινητήριος δύναμη των πρόσφατων διεργασιών στην περιφέρεια ήταν η αλλαγή «φρουράς» στη Σαουδική Αραβία, περί τα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, με το θάνατο του βασιλιά Αμπντάλα και την αντικατάστασή του από τον αδελφό του Σαλμάν. Παρόλο που ο νέος βασιλιάς δεσμεύτηκε να συνεχίσει τη «μεταρρυθμιστική» πολιτική του προκάτοχού του, παρατηρείται μια συγκεκριμένη στροφή στο εσωτερικό του βασιλείου που θέλει τον οίκο των Σαούντ να ενισχύει τις σχέσεις του με το θρησκευτικό-ουαχαμπιτικό κατεστημένο σε μια προσπάθεια να θωρακίσει την εξουσία του από την ισλαμιστική έξαρση που παρατηρείται στην περιοχή και πιθανές εστίες συναφούς αναταραχής στο εσωτερικό. Continue reading →

Είναι κάποιοι, κατά τα άλλα γνωστοί, διεθνολόγοι και αναλυτές, οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η παρέμβαση [sic] του στρατού για την απομάκρυνση του μέχρι πρόσφατα Προέδρου, Μοχάμεντ Μόρσι, δεν ήταν αντιδημοκρατικό πραξικόπημα, αλλά ανταπόκριση στο αίτημα του λαού. Αυτή είναι μια εντελώς διαστρεβλωμένη και επικύνδυνη άποψη η οποία έχει σχέση με τη γενικότερη αντίληψη των συγκεκριμένων περι του τί εστί κράτος, πολιτική και κοινωνία.

Ο λόγος για τα παραπάνω έγκειται στο εξής: ο στρατός, ο οποίος έπαυσε τον Πρόδερο Μόρσι, παρόλο τον συνταγματικό του ρόλο ως προστάτη των θεσμών του κράτους και της εθνικής ασφάλειας, δεν μπορεί – και δεν πρέπει – να είναι ο εκφραστής των μαζών. Και αυτό, παρά τη στήριξη του στρατού από ένα μέρος της κοινωνίας και το πόσο χαροποίησε τους αντι-Μόρσι διαδηλωτές το «δημοκρατικό πραξικόπημα». Είναι, δηλαδή, απλό: δεν γίνεται, τη στιγμή που η εκλεγμένη κυβέρνηση, του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ελευθερίας (της Μουσουλμανικής Αδελφότητας), απονομιμοποιείται λόγω των διαδηλώσεων, να νομιμοποιείται η παρέμβαση του στρατού ο οποίος δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από κανένα παρά μόνο από τον εαυτό του. Continue reading →