Αυτή είναι η δεύτερη φορά που βρέθηκα στην Τουρκία τους τελευταίους τέσσερις μήνες για να πραγματοποιήσω, μεταξύ άλλων, έρευνα σχετικά με την εξωτερική πολιτική της χώρας. Μίλησα με διπλωμάτες, εκπροσώπους κομμάτων και ειδικούς ακαδημαϊκούς και ερευνητές σε δεξαμενές σκέψης. Παρακάτω παραθέτω μερικά γενικά και βασικά συμπεράσματα που απορρέουν από τις συζητήσεις μου, παρόλο που πολλά από αυτά είναι πλεόν προφανή και γνωστά.

Φοβού το Κράτος

Ο αυταρχισμός της κυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) έχει ξεκινήσει να γίνεται ενοχλητικά εμφανής ενώ η προσπάθειά του να θέσει υπό τον έλεγχό του την κρατική μηχανή έχει σε μεγάλο βαθμό επιτύχει. Παράλληλα η πολιτική δύναμη του στρατού έχει μειωθεί δραματικά – σχεδόν ολοκληρωτικά. Continue reading →

Είναι γνωστό ότι η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα. Τίθεται λοιπόν το εξής ερώτημα: δεδομένου ότι ο Τούρκος Πρωθυπουργός, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δεν κατέχει την απόλυτη εξουσία και όμως θεωρείται από πολλούς διεφθαρμένος και αυταρχικός, πού θα μπορούσε να τον οδηγήσει η επιδίωξή του για απόλυτη εξουσία, και τί θα μπορούσε αυτό να σημαίνει για την Τουρκία; Υπό αυτό το πρίσμα, η σημαντικότητα των διαδηλώσεων στην Τουρκία δεν βρίσκεται τόσο πολύ στις πολιτικές αλλαγές που θα μπορούσαν να φέρουν, αλλα στην πιθανότητα της αποτυχίας τους να φέρουν τις επιθυμητές αλλαγές.

Όταν ανέλαβε για πρώτη φορά την εξουσία ο Πρωθυπουργός Ερντογάν, το 2003, εισήλθε στο πολιτικό σκηνικό με μια δυναμική μεταρρυθμιστή. Μια πολλά υποσχόμενη δυναμική για την οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας, τις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις σχέσεις πολιτείας και στρατού, τον εκδημοκρατισμό της χώρας, την σχέση της με το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο, τη γενικότερη της σταθερότητα, αλλά και την αυξανόμενα σημαντική θέση της στην περιφέρεια και τον κόσμο. Continue reading →

Λίγο μετά το μεσημέρι και καταφθάνω στο αεροδρόμιο της Άγκυρας. Ζέστη, 28 βαθμοί Κελσίου. Δεν βοηθάει, απλά εντείνει την ανασφάλεια και την ανησυχία. Ένας Κύπριος στην Τουρκία. Δεν είμαι ο μόνος και δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά ούτε αυτό βοηθάει. Και δεν φτάνουν αυτά αλλά γίνεται, λέει, χαμός στην χώρα. Διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία, βίαιη κρατική καταστολή, φωτιές, τραυματίες, νεκροί. Δεν βοηθάει όλο αυτό, δεν βοηθάει καθόλου.

Περνάω τον έλεγχο διαβατηρίων και ανακαλύπτω ότι το αεροδρόμιο ήταν σχεδόν άδειο – νεκρική ησυχία. Παίρνω τη βαλίτσα και μπαίνω στο ταξί – είναι απ’ τις στιγμές που εύχομαι να έδινα περισσότερη προσοχή στα μαθήματα τουρκικών. Ο δρόμος για το κέντρο της πόλης απίστευτα ήσυχος και σχεδόν άδειος. Αυτό που περίμενα και ήμουν σχεδόν προετοιμασμένος να βιώσω δεν ταιριάζει καθόλου με την μέχρι στιγμής εμπειρία μου. Στη διαδρομή η πόλη φαίνεται να βρίσκεται σε πυρετό ανάπτυξης καθώς φαντάζει να είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο κατασκευών. Continue reading →

Continue reading →