Τί είναι αλήθεια και τί είναι ψέμα; Τί ισχύει και τί όχι; Πού είμαστε και πού πάμε; Για τί παλεύουμε; Μπορεί τα πιο πάνω να φαίνονται σαν φιλοσοφικά ερωτήματα, είναι όμως σχετικότατα αν κάνει κανείς μια παύση στην κούρσα της ζωής του και δει γύρω του, δει τον τύπο, δει τις ειδήσεις.
Ένα θέατρο του παραλόγου ξετυλίγεται σε δύο επίπεδα κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας: των εσωτερικών δρώμενων και της διεθνούς σκηνής. Και ποια είναι η ουσία; Όσο και αν την ψάχνω δεν μπορώ να την βρω. Αυτό το θέατρο δεν μας αρέσει, κι όμως παραμένουμε «στο ίδιο έργο θεατές» για να μην πω ότι λαμβάνουμε και μέρος.
Σίγουρα, αποτελέσματα υπάρχουν και θα υπάρχουν από όλες τις πολιτικές διεργασίες που γίνονται μέσα σε κάθε χώρα αλλά και στη διεθνή διπλωματία. Το ερώτημα είναι: «Εμάς σαν άτομα, σαν κοινωνία/ες τι μας προσφέρουν;». Δεν θα βιαστώ να φανώ πεσιμιστής.
Πολιτική: η λέξη που εφεύραμε για να χαρακτηρίσουμε τις διεργασίες για τη λύση του προβλήματος που αντιμετωπίζαμε από πάντα: των συγκρούσεων και κρίσεων μεταξύ μας, αλλά και της προσπάθειας να υπερισχύσουμε επί του άλλου. Άρα, αυτό σημαίνει ότι η πολιτική όχι απλά έχει καλό σκοπό, αλλά ζωτικό, στην λειτουργία τόσο μεμονωμένων κοινωνιών όσο και της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, του διεθνούς συστήματος.
Αλλά, η πολιτική έχει χάσει τον σκοπό της. Σκάνδαλα μαστίζουν το εσωτερικό των χωρών, ηγέτες ανίσχυροι – ή απρόθυμοι – να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του λαού τους, βασιζόμενοι στα μικροπολιτικά, μικροκομματικά ή και προσωπικά συμφέροντα. Κοινωνική πολιτική μηδέν, νεποτισμός, οι διαδηλωτές στους δρόμους να πληθαίνουν γιατί η κατάσταση δεν τους αρέσει και τα κράτη να τους χτυπούν γιατί δεν πειθαρχούν. Η εξουσία που διαφθείρει και διαφθείρεται και που υπάρχει μόνο γι’ αυτό.
Έχουμε όμως και τους παγκόσμιους ηγέτες που μάχονται για την «ειρήνη» και τους παγκόσμιους οργανισμούς που δουλεύουν για το «κοινό καλό». Γινόμαστε μάρτυρες διεθνών συμφωνιών και συμβάσεων που παραβιάζονται κατά βούληση, ενώ πρέπει να ανεχόμαστε υποσχόμενες επισκέψεις αρχηγών κρατών της μιας χώρας στην άλλη που φοράνε το προσωπείο της καλής θελήσεως και της συνεργασίας. Και πρέπει να κλείνουμε τα μάτια όταν πολεμάνε την τρομοκρατία που δημιούργησαν δημιουργώντας έτσι καινούργιο κύκλο ασύμμετρων αντιδράσεων, ή όταν βομβαρδίζουν χώρες για το «καλό» τους.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να στηριζόμαστε στην ανθρωπιστική βοήθεια και τους μη-κυβερνητικούς οργανισμούς, διότι έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη και την πίστη μας στις κυβερνήσεις που εκλέγουμε – στην δημοκρατική δικτατορία. Είμαστε στην τραγική κατάσταση να ζητάμε εθελοντές για να εισχωρήσουν στις ζώνες πολέμου και για να μεταφέρουν φάρμακα σε πρόσφυγες. Και έχουμε φτάσει εδώ διότι εδώ μας έφτασαν αλλά και διότι εδώ τους αφήσαμε να μας φτάσουν. Να παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας διότι εκείνοι έχουν αποτύχει. Έχουν όμως πράγματι αποτύχει; Έχουν αποτύχει για μας, τους δικούς τους στόχους όμως τους πέτυχαν – διότι το χρήμα και η πάλη για προσωπική ανέλιξη κυβερνούν.
Τώρα μπορείτε να με πείτε πεσιμιστή ή μπορείτε να με πείτε ρεαλιστή. Δεν μένω όμως εδώ. Δεν συμβιβάζομαι, δεν το δέχομαι, δεν το στηρίζω, δεν το προωθώ και δεν το ανακυκλώνω. Το πώς θα παλέψει ο καθένας την πραγματικότητα της ζωής του και της κοινωνίας του είναι δική του υπόθεση. Μπορεί να το κάνει χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα ελπίζοντας να μην τον αφομοιώσει ή μπορεί να το κάνει έξω από το σύστημα ελπίζοντας να μην χαθεί.
Η ουσία είναι μια: είμαστε στο παιχνίδι και πρέπει να παίξουμε, μπήκαμε στο χορό και πρέπει να χορέψουμε, σαν άτομα, σαν κοινωνία και σαν χώρα. Ποιος καθορίζει όμως τους κανόνες και τα βήματα; Μπορείς να το κάνεις εσύ; Θα το κάνεις; Θα προσπαθήσεις;
Ζήνωνας Τζιάρρας
Zenonas Tziarras 