Source: Neil Hall/Reuters

Μια πάγια ανησυχία των Ελληνοκυπρίων, τουλάχιστον μετά από την τουρκική εισβολή του 1974, ήταν η μονιμοποίηση των δραματικών αλλαγών (γεωγραφικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, δημογραφικών, πολιτισμικών, κ.α.) που αυτή επέφερε στο νησί. Η αντίληψη αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, όχι μόνο λόγω των τραγικών πραγματικοτήτων επί του εδάφους και των νέων σχέσεων ισχύος που αναπτύχθηκαν, αλλά και λόγω της ξεκάθαρης τότε προσέγγισης από την Άγκυρα που υποστήριζε ότι το Κυπριακό λύθηκε το ’74.

Από την πλευρά – τουλάχιστον κάποιων εκ – των Τουρκοκυπρίων, η ανασφάλεια αυτή είχε διαφορετική υφή και αναπτύχθηκε με το πέρασμα των χρόνων. Είχε κυρίως σχέση με το φόβο ότι η τ/κ κοινότητα και ταυτότητα θα αφομοιωνόταν από τα κύματα Τούρκων εποίκων και μεταναστών που κατέφθαναν στη Κύπρο. Αυτό σήμαινε πως οι Τ/κ δεν αποτελούσαν πλέον απλώς μια μειονότητα του ευρύτερου κυπριακού πληθυσμού, αλλά και μια μειονότητα εντός των κατεχομένων εδαφών τα οποία είχαν ταυτίσει με την ασφάλειά και την ελευθερία τους κάτω από ένα δικό τους κράτος, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονταν. Continue reading →

Source: Reuters

Σε άρθρο στον “Φιλελεύθερο” του Σαββάτου (σ. 35 – 20/09/2014), γράφει μεταξύ άλλων τα εξής:

“To έχω πεί δεκάδες φορές και επιβεβαιώνομαι από τους ίδιους τους Τούρκους. Η Τουρκία θεωρεί την ένταξή της στην Ε.Ε. ως πρώτιστο στόχο. Διά στόματος Βολκάν Μποζκίρ, υπουργού Ε.Ε., μας το είπε ξεκάθαρα προχθές: ‘Στρατηγικό στόχο της Τουρκίας αποτελεί η ένταξη της στην Ε.Ε.’. Ακούει κανείς εκεί στο Προεδρικό ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Και αντί να χρησιμοποιήσουμε το μοναδικό μας όπλο, την ιδιότητα μας ως πλήρες μέλος της Ε.Ε., σκεφτόμαστε να δελεάσουμε τη Τουρκία με τους υδρογονάνθρακές μας.”

Το όνομα του συγγραφέα δεν αναφέρεται καθώς δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Περισσότερο ανησυχητική είναι αυτή η λανθασμένη θεώρηση που εμμένει βασανιστικά στο να πιστεύει πως η Τουρκία θέλει πάση θυσία να ενταχθεί στην Ε.Ε. Continue reading →

Source: Reuters

Οι προεδρικές εκλογές στην Τουρκία, της 10^η Αυγούστου, έχουν μεγάλη σημασία για το μέλλον της χώρας καθώς και για τις πολιτικές της στο εσωτερικό και εξωτερικό. Αυτή θα είναι η πρώτη φορά που ο τουρκικός λαός θα εκλέξει απευθείας πρόεδρο της δημοκρατίας, κάτι το οποίο, σε συνάρτηση με τη διαδικασία μεταρρύθμισης του συντάγματος, σηματοδοτεί τη σταδιακή μετάβαση της Τουρκίας από το προεδρευόμενο στο προεδρικό σύστημα.

Οι κύριοι υποψήφιοι πρόεδροι είναι τρείς. Ο νυν πρωθυπουργός, Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν, του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξής (ΑΚΡ), ο Εκμελεντίν Ιχσάνογλου που υποστηρίζεται από τα δύο κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης (το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα και το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης) καθώς και από τρία μικρότερα κόμματα (της Δημοκρατικής Αριστεράς, το Ανεξάρτητο Τουρκικό, και το Δημοκρατικό). Ο τρίτος και με τις λιγότερες πιθανότητες υποψήφιος είναι ο Σελαχατίν Ντεμίρτας, ο συμπρόεδρος του κυριότερου φιλοκουρδικού κόμματος της Τουρκίας, του Λαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος (HDP). Continue reading →