Πηγή: http://www.lahistoriaconmapas.com/

Κατά τα τελευταία δέκα χρόνια περίπου η εξωτερική πολιτική της Κύπρου και πιο συγκεκριμένα της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχει βελτιωθεί σημαντικά όπως φαίνεται από το γεγονός ότι έχει αρχίσει, παρά τα κάποια συνεχιζόμενα προβλήματα και διλήμματα, να συνειδητοποιεί και να αξιοποιεί το γεωστρατηγικό ρόλο του νησιού. Σε αυτή την αναδυόμενη πραγματικότητα συνέβαλαν τρεις βασικοί παράγοντες: i) η ωρίμανσητης πολιτικής ελίτ της χώρας, ii) η αυξανόμενη τάση αυτοεπιβεβαίωσης της Τουρκίας και η αποσταθεροποιητική εξωτερική της πολιτική, η οποίαο δήγησε σε πολλαπλά διπλωματικά και στρατηγικά αδιέξοδα, και iii) η οριοθέτηση της θαλάσσιας Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κύπρου με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ και η ανακάλυψη υδρογονανθράκων εντός της.   Continue reading →

Source: Neil Hall/Reuters

Μια πάγια ανησυχία των Ελληνοκυπρίων, τουλάχιστον μετά από την τουρκική εισβολή του 1974, ήταν η μονιμοποίηση των δραματικών αλλαγών (γεωγραφικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών, δημογραφικών, πολιτισμικών, κ.α.) που αυτή επέφερε στο νησί. Η αντίληψη αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένη, όχι μόνο λόγω των τραγικών πραγματικοτήτων επί του εδάφους και των νέων σχέσεων ισχύος που αναπτύχθηκαν, αλλά και λόγω της ξεκάθαρης τότε προσέγγισης από την Άγκυρα που υποστήριζε ότι το Κυπριακό λύθηκε το ’74.

Από την πλευρά – τουλάχιστον κάποιων εκ – των Τουρκοκυπρίων, η ανασφάλεια αυτή είχε διαφορετική υφή και αναπτύχθηκε με το πέρασμα των χρόνων. Είχε κυρίως σχέση με το φόβο ότι η τ/κ κοινότητα και ταυτότητα θα αφομοιωνόταν από τα κύματα Τούρκων εποίκων και μεταναστών που κατέφθαναν στη Κύπρο. Αυτό σήμαινε πως οι Τ/κ δεν αποτελούσαν πλέον απλώς μια μειονότητα του ευρύτερου κυπριακού πληθυσμού, αλλά και μια μειονότητα εντός των κατεχομένων εδαφών τα οποία είχαν ταυτίσει με την ασφάλειά και την ελευθερία τους κάτω από ένα δικό τους κράτος, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονταν. Continue reading →

Source: Reuters

Θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει πως όλα ξεκίνησαν με την εκλογή του Χασάν Ρουχανί στην προεδρία του Ιράν, το 2013. Ο Ρουχανί, με τη μετριοπαθή και μεταρρυθμιστική του ατζέντα, γέννησε την ελπίδα σε χώρες της Δύσης ότι το Ιράν μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση προς μια πιο πραγματιστική και λιγότερο αντι-δυτική στάση. Ωστόσο, δεν ήταν αυτή η εξέλιξη που έθεσε το Ιράν στο επίκεντρο των εξελίξεων της Μέσης Ανατολής και της διεθνούς πολιτικής.

Η αυξημένη επιρροή και ο ανερχόμενος ρόλος του Ιράν στην ευρύτερη περιοχή έχει υποκινηθεί από τρεις βασικές εξελίξεις:

• Τον πόλεμο του Ιράκ, 2003
• Την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ μεταξύ 2009 και 2011
• Η αποτυχία των δυτικών πολιτικών στην περίπτωση του συριακού εμφυλίου πολέμου, σε συνάρτηση με την άνοδο του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Μεγάλης Συρίας (ISIS)

Continue reading →

Source: Reuters

Σε άρθρο στον “Φιλελεύθερο” του Σαββάτου (σ. 35 – 20/09/2014), γράφει μεταξύ άλλων τα εξής:

“To έχω πεί δεκάδες φορές και επιβεβαιώνομαι από τους ίδιους τους Τούρκους. Η Τουρκία θεωρεί την ένταξή της στην Ε.Ε. ως πρώτιστο στόχο. Διά στόματος Βολκάν Μποζκίρ, υπουργού Ε.Ε., μας το είπε ξεκάθαρα προχθές: ‘Στρατηγικό στόχο της Τουρκίας αποτελεί η ένταξη της στην Ε.Ε.’. Ακούει κανείς εκεί στο Προεδρικό ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν; Και αντί να χρησιμοποιήσουμε το μοναδικό μας όπλο, την ιδιότητα μας ως πλήρες μέλος της Ε.Ε., σκεφτόμαστε να δελεάσουμε τη Τουρκία με τους υδρογονάνθρακές μας.”

Το όνομα του συγγραφέα δεν αναφέρεται καθώς δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα. Περισσότερο ανησυχητική είναι αυτή η λανθασμένη θεώρηση που εμμένει βασανιστικά στο να πιστεύει πως η Τουρκία θέλει πάση θυσία να ενταχθεί στην Ε.Ε. Continue reading →