Source: Reuters

Οικονομολόγος δεν είμαι, το’ χω ξαναπεί. Τις πολλές οικονομικίστικες λεπτομέρειες δεν μπορώ να τις ακολουθήσω ούτε να τις καταλάβω. Προσπαθώ όμως και γω με τη σειρά μου να βγάλω μια άκρη με την κατάσταση στην Ελλάδα που, κατά την άποψή μου είναι πρωτίστως πολιτική και ακολούθως οικονομική. Ξεκινώ λέγοντας πως ως Κύπριος δεν έχω το δικαίωμα να υποδείξω το σωστό ή το λάθος, ή να πάρω “εκ του ασφαλούς” θέση για το τί πρέπει να κάνει ο Έλληνας πολίτης. Υπάρχουν όμως κάποια δεδομένα που ως “εξωτερικός” παρατηρητής ανιχνεύω.

Πρώτον. Βλέπω φίλους και φίλες να επιδίδονται σε αναρτήσεις γεμάτες μίσος και θυμό. Πράγμα απόλυτα λογικό. Αυτό όμως που είναι λυπηρό είναι ο πόλεμος και η σύγκρουση μεταξύ ανθρώπων που αποτελούν τον μέσο Έλληνα για ένα ζήτημα που τους καίει το ίδιο. Σίγουρα υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις και αυτές πρέπει να είναι σεβαστές. Όμως παρακολουθώ έναν αυξανόμενο φασιστοειδή διάλογο ένθεν και ένθεν που λέει, λίγο πολύ, πως “αν δεν συμφωνείς μαζί μου είσαι λάθος, προδότης, και επικίνδυνος για την πατρίδα”. Αυτό, προσωπικά, με λυπεί ιδιαίτερα όταν προέρχεται από “φιλελεύθερους, Ευρωπαϊους” ή “προοδευτικούς, αριστερούς”. Το πραγματικό χάσμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή δεν είναι μεταξύ των “μένουμε Ευρώπη” και των “bye bye Ευρώπη”, αλλά μεταξύ των εθνικών και ευρωπαϊκών ελίτ με τον ελληνικό και ευρωπαϊκό λαό. Όταν γίνει αυτό αντιληπτό ίσως σταματήσει η ιδεοληπτική και ανορθολογική προσκόληση σε πρόσωπα, σύνολα και τους (όποιους) θεσμους.

Δεύτερον. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εκπλήττει τόσο η πολιτική Σύριζα. Ηταν ξεκάθαρα αποπροσανατολιστικός, θολός και επικίνδυνος από την αρχή. Δεν μπορώ επισης να καταλάβω γιατί ξεχάσαμε όλοι τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τις ευθύνες τους. Δεν είναι δυνατόν να φταίει για όλα ο Σύριζα, μα το Θεό. Με τί θράσος βγαίνει ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και κάνουν αντιπολίτευση; Η κατάσταση είναι πραγματικά σουρρεαλιστική. Και ο Ελληνικός λαός, για ακόμα μια φορά, μασάει. Επίσης, παρόλα τα λάθη της κυβέρνησης δεν μπορώ να καταλάβω πως τόσοι μορφωμένοι άνθρωποι έχουν αγιοποιήσει την ΕΕ και τους θεσμούς. Αυτή την κλίκα των κερδοσκόπων και των (αποδεδειγμένα και παραδεχτά) ανορθολογικών οικονομικών πολιτικών. Το χρέος δεν ήταν και δεν είναι βιώσιμο, απλά τα πράγματα. Μήπως αυτό θα άλλαζε με ποσοστώσεις σε φόρους και άλλες τέτοιες επιδερμικές πολιτικές; Μήπως μερικές δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις και ρυθμίσεις μπορούσαν να το ξεχρεώσουν; Κατά την ταπεινή μου άποψη είμαστε σε άρνηση σχετικά με το τί μπορεί να βοηθήσει στο χρέος και τι οχι.

Τρίτον. Για το δημοψήφισμα. Μήπως δεν έχει δικαίωμα ο Ελληνικός λαός να ψηφίσει για το μέλλον του; Εχει. Ο τρόπος όμως με τον οποίο τέθηκε το ζήτημα του δημοψηφίσματος αλλά και το περιεχόμενό του δεν το δικαιολογούν, ούτε ηθικά, ούτε πολιτικά – νομικά, είναι υπό συζήτηση. Αυτό για πολλούς λόγους:

– Είναι ξεκάθαρο ότι η ερώτηση που τίθεται προς ψήφιση είναι αδιέξοδη. Αν ο ελληνικός λαός πει “ναι” τότε ξέρουμε τί θα γίνει (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε). Αν πεί “οχι”, ο Σύριζα δεν έχει εξηγήσει τί ακολουθεί. Οχι μόνο αυτό αλλά λαϊκίζει ότι κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται έξοδο από Ευρώ/ΕΕ. Περισσότερο μπορώ να εκτιμήσω τη στάση του ΚΚΕ που είναι ξεκάθαρο για το τί θέλει και πώς το θέλει. Ο Σύριζα δεν έχει στρατηγική και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο. Επίσης δεν έχει εξηγήσει στον λαό τί ακριβώς πρόκειται να ψηφίσει. Συνεπώς η απόφαση για δημοψήφισμα είναι καιροσκοπική, τακτικιστική, υποκριτική, ανειλικρινής, πολιτικά ανορθολογική και αδικαιολόγητη, άρα επικίνδυνη.

– Πώς είναι δυνατόν να μελετήσει ο ελληνικός λαός σε μια εβδομάδα την πρόταση των θεσμών; Μια πρόταση που ακόμα και οι οικονομολόγοι δυσκολεύονται να κατανοήσουν ή διαφωνούν ως προς το τί συνέπειες μπορεί να έχει; Και όλα αυτά εν μέσω ενός πολιτικού περιβάλλοντος που κάθε άλλο παρά προωθεί τον υγιή δημόσιο και ενημερωτικό διάλογο. Περισσότερο μας ενδιαφέρουν οι επικοινωνιακές κόντρες στη βουλή παρά η ουσία.

Έχω άποψη για τη Κυριακή, αλλά δεν θέλω να κάνω τον παντογνώστη όπως πολλοί άλλοι αυτές τις μέρες. Εξ άλλου δεν έχω το δικαίωμα. Έχουμε όλοι γίνει ειδικοί στα οικονομικά και τα χρηματοπιστωτικά. Εγώ δεν είμαι. Γι’ αυτό δεν θα προσποιηθώ ότι ξέρω τί πρέπει να κάνουν οι Έλληνες και τι προκειται να ακολουθήσει της όποιας απόφασης. Όπως και νάχει τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Αυτό που θα πρότεινα είναι να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και πάνω από όλα να αντιληφθούμε ότι αυτοί (άπαντες της πολιτικής ελίτ) που έχουν σπείρει για ακόμα μια φορά τον διαχασμό είναι και αυτοί που στο τέλος θα μείνουν ανέπαφοι. Με τα κοστούμια στη βουλή, τις Mercedes, τους bodyguards, και τα 5 χιλιάρικα το μήνα. Αυτός που θα συνεχίσει να πεινάει, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με λίρα κυπριακή, θά’μαστε εμείς. Συνεπώς, το ερώτημα είναι ένα: τί κάνουμε ουτώς ώστε η όπως και νάχει δύσκολη περίοδος που ακολουθεί να καταλήξει σε κάτι καλύτερο (ανάκαμψη) και οχι στον φαύλο κύκλο της ανεργίας, των αστέγων, και του θανάτου (κυριολεκτικά) των τελευταίων χρόνων; Ας αναλογιστούμε ο καθένας την ευθύνη που μας αναλογεί.

Καλή δύναμη στα αδέρφια μου στην Ελλάδα – η σκέψη μου είναι μαζί σας σε ό,τι εσείς αποφασίσετε να ψηφίσετε ή να πράξετε. Εσείς, η Ελλάδα.

Από ανάρτηση στο Facebook.