Τρείς είναι οι βασικές παράμετροι με βάση τις οποίες πιστεύω ότι μπορούν να αξιολογηθούν οι κυπριακές Ευρωεκλογές της 25ης Μαΐου 2014. Η πρώτη έχει οπωσδήποτε να κάνει με το τεράστιο ποσοστό της αποχής. Η δεύτερη σχετίζεται με τα ποσοστά των κομμάτων και των υποψηφίων, ενώ η τρίτη με το ζήτημα των Τουρκοκυπρίων. Εδώ θα επικεντρωθώ κυρίως στην πρώτη παράμετρο, που θεωρώ και πιο σημαντική, στην αποχή.
Αδιαμφισβήτητα η αποχή είναι πάνω απ’ όλα πολιτική επιλογή. Σαν πολιτική επιλογή έχει και πολιτικές συνέπειες. Κατά τα άλλα, το τεράστιο και πρωτοφανές ποσοστό της αποχής – το οποίο συνάδει και με τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό μέσο όρο αποχής – έχει σχολιαστεί και αποτελεί ίσως το σημαντικότερο αποτέλεσμα των εκλογών. Θλιβερό μεν, σημαντικό δε. Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι η αποχή πρέπει να γίνεται σεβαστή σαν δικαίωμα και πολιτική επιλογή. Ότι πρωτίστως δεν πρέπει να κατακριθεί και να καταδικαστεί. Ορθό.
Πέρα όμως από τέτοιου είδους σχόλια, που λίγο πολύ λένε το αυτονόητο, πρέπει κάπως να αξιολογηθεί αυτή η αποχή και να «αντιμετωπιστεί» – όρος που σε κάποιους δεν αρέσει. Ίσως το ευκολότερο που θα μπορούσε κάποιος να κάνει είναι να φταίξει τα κόμματα, τις παρωχημένες τους αντιλήψεις, το ξύλινο λόγο, τη συνθηματολογία, τις απογοητευτικές πολιτικές, την αναποτελεσματικότητά τους, κοκ. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, ισχύουν. Ωστόσο, σε κάθε πρόβλημα μεταξύ δύο μερών φταίξιμο υπάρχει και στις δύο πλευρές. Συνεπώς από τη μια φταίνε τα κόμματα, το κατεστημένο, το σύστημα, και όλα αυτά, αλλά από την άλλη φταίνε τουλάχιστον εξίσου και οι πολίτες που επέλεξαν την αποχή. Και παρόλο που για κάποιους ήταν πολιτική επιλογή, για κάποιους άλλους (μάλλον τους περισσότερους) ήταν μια αγγαρεία που απλά βαρέθηκαν να κάνουν. Προτίμησαν τις παραλίες του Πρωταρά και της Λεμεσού.
Συνήθως, η αποχή στις εκλογές πηγάζει από την άποψη ότι κανένας πολιτικός χώρος δεν αξίζει, ότι είναι όλοι το ίδιο, και ότι αγνοώντας τους θα σταλεί ένα μήνυμα στο πολιτικό κατεστημένο που θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση. Η πραγματικότητα είναι πως αυτή η αντίληψη είναι ακόμα πιο αισιόδοξη από αυτήν που λέει ότι η ψήφος μας μπορεί να φέρει αλλαγές. Προσωπικά εγώ δεν γνωρίζω κανένα σύστημα, κανένα κατεστημένο, καμία εξουσία να έχει ανατραπεί μέσω εκλογικής αποχής. Γνωρίζω όμως εκλογικές διαδικασίες με αποτελέσματα-έκπληξη.
Είτε 50%, είτε 60%, είτε 70% φτάσει η αποχή, το μόνο που θα καταφέρουν οι απέχοντες, κατά πρώτο, είναι να οδηγήσουν τα κόμματα σε περισσότερο λαϊκισμό απλά και μόνο για να πουν ότι έχουν λάβει το μήνυμα της απογοήτευσης του λαού και ότι θα αλλάξουν – αυτό έγινε, για παράδειγμα, και στις περασμένες προεδρικές εκλογές. Κατά δεύτερο, δια της αποχής τους, οι ψηφοφόροι αυτοί επιτρέπουν στους ίδιους τους κομματικούς μηχανισμούς που προσπαθούν να τιμωρήσουν, να ενεργούν μόνοι τους, αφήνοντας τη ψηφοφορία και την εκλογή κομμάτων και προσώπων στους ίδιους τους κομματικούς υποψηφίους και τους περίγυρούς τους.
Ο αγώνας, δηλαδή, κρίνεται τελικά στο ποιες και πόσες τακτικές θα υιοθετήσει κάθε κόμμα για να (εξ)αγοράσει ή να χειραγωγήσει ψήφους – όχι στις επιλογές της πλειοψηφίας του λαού. Τελικά αυτό οδηγεί σε μια «δημοκρατική» δικτατορία όλο και λιγότερων ατόμων. Και κατά ειρωνικό τρόπο, αυτό συμβαίνει με τη συγκατάθεση, την ανοχή, και τη συνενοχή της πλειοψηφίας του λαού. Μάλιστα, στην περίπτωσή μας, η κυβέρνηση η οποία οδήγησε σε αυτό το ποσοστό αποχής-ρεκόρ (56%) έχει βγει ενδυναμωμένη από αυτή την εκλογική διαδικασία σε σχέση με τις προηγούμενες Ευρωεκλογές. (βλ. επίσημα αποτελέσματα εδώ).
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι οι νικητές των εκλογών αυτών, παρά την επικοινωνιακή τους απογοήτευση για το ποσοστό της αποχής, είναι ικανοποιημένοι και έχουν μια χαρά βολευτεί με το αποτέλεσμα. Όχι μόνο αυτό, αλλά συγκεκριμένα η κυβέρνηση ΔΗΣΥ θα διατείνεται τώρα ότι έχει τη λαϊκή υποστήριξη για τη συνέχιση των προβληματικών του πολιτικών, εφόσον οι Ευρωεκλογές λειτούργησαν και σαν «δημοψήφισμα» για κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Σε μια ιστορικά δύσκολη περίοδο όπως αυτή που διανύουμε, και με ένα ψηφοδέλτιο που, εγώ τουλάχιστον θεωρώ ότι, είχε επιλογές, η αποχή είναι σεβαστή αλλά στην πραγματικότητα αδικαιολόγητη και επικίνδυνη. Είναι περισσότερο αποδεκτό να ζω με μια κυβέρνηση με την οποία διαφωνώ επειδή, για παράδειγμα, την επέλεξε το 37% του 70% των ψηφοφόρων, παρά να ζω με μια κυβέρνηση με την οποία διαφωνώ (ή ακόμα και συμφωνώ!) που επιλέγηκε από το 37% του 43% των ψηφοφόρων. Πού είναι η υπόλοιπη χώρα; Δεν ενδιαφέρεται η πλειοψηφία των ψηφοφόρων για το ποιος αποφασίζει για εκείνη; Αποδέχεται ελαφρά τη καρδία το γεγονός ότι μια μειοψηφία, κυριαρχούμενη σε ποσοστό από κομματικούς μηχανισμούς, αποφασίζει για εκείνην και το μέλλον της, χωρίς εκείνην;Όλα αυτά πρέπει να προσμετρηθούν από τους φίλους της αποχής, και ίσως είναι καιρός να ξεκινήσουμε να στέλνουμε μηνύματα και να προσπαθούμε να φέρουμε αλλαγή συμμετέχοντας, όχι απέχοντας.
Zenonas Tziarras 
Οι λεγόμενες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες προφανέστατα και δεν μπορούν να χαρακτηρίζονται δημοκρατίες
Ουσιαστικά είναι φιλελεύθερες ολιγαρχίες που ελέγχονται σε τεράστιο βαθμό από αυτόν που ελέγχει την λεγόμενη ενημέρωση, τι θα μάθει και τελικά τι θα σκεφτεί ο κόσμος
Οι κερδοσκοπικοί ιδιωτικοί οργανισμοί των μμε που ελέγχονται απόλυτα απο επιχειρηματικά συμφέροντα καθορίζουν απόλυτα την ατζέντα και το ποιος θα προβληθεί και άρα έχει πάρα πολλές πιθανότητες να εκλεγεί
Αν εγώ ο λεγόμενος και απλός πολίτης δεν έχω ουσιαστική καμιά πρόσβαση στα επιχειρηματικά συμφέροντα των μμε πως θα ακουστεί ο λόγος μου; Πως θα ξέρει ο κόσμος πως υπάρχω καν;
Απλά δεν θα ακουστώ αλλά θα ακουστούν σε υπερθετικό βαθμό αυτά που θέλει ο καναλάρχης και οι φίλοι του οι άλλοι επιχειρηματίες οι οποίοι ελέγχουν τα κόμματα που ελέγχονται επίσης από επιχειρηματίες
Σκέψου ποια είναι τα κανάλια στην Κύπρο και ποιοι τα ελέγχουν
Κατασκευάζοντας συναίνεση – Νοαμ Τσόμσκυ
Σκέψου ότι η πολιτική εξουσία συμπλέει και διαπλέκεται με την επιχειρηματική εξουσία αφού πλείστοι πολιτικοί είναι ταυτόχρονα και επιχειρηματίες ή έχουν άμεση οικογενειακή ή άλλη σχέση με πολιτικούς
Η κοινωνία διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται σε τεράστιο βαθμό μέσα σε αυτό το άθλιο περιβάλλον που επβάλλουν τα κανάλια ως επί το πλείστον με το lifestyle να κυριαρχεί παντού από την μια και από την άλλη να γνωρίζει ότι αν δεν έχεις το μέσον ή κάποιον δικό σου στην κατάλληλη θέση δεν πρόκειται να γίνει τίποτε
Ο άνθρωπος φυσικά και συμμετέχει όταν νοιώθει ότι συμμετέχει ουσιαστικά στις αποφάσεις
Η αποχή σε τεράστιο βαθμό ερμηνεύεται από μένα ως το αποτέλεσμα αυτού του ξεκάθαρου γεγονός, ότι οι άνθρωποι ουσιαστικά δεν λαμβάνουμε σε καμιά απόφαση που αφορά τις ζωές μας παρά μόνο έμμεσα κάθε …. 5 χρόνια
Η λεγόμενη αντιπροσώπευση κάποιου τύπου που τάχα επιλέγω κάθε 5 χρόνια ανάμεσα σε τύπους που επέλεξαν οι καναλάρχες φυσικά και δεν μπορεί να νοηθεί δημοκρατία και συμμετοχή
Εστω και έτσι όμως, η αποχή δεν είναι αυτοσκοπός
Για μένα οι εκλογικές διαδικασίες μπορούν να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά και μονο ως στρατηγική τακτική επιλογή
πχ στην Κύπρο οι εκλογές δεν με απασχόλησαν καθόλου γιατί δεν υπήρχε καμιά απολύτως πολιτική σημασία για το αποτέλεσμα τους
Το μόνο πράγμα που έβλεπα ως πολιτικής αξίας στις εκλογές στην Κύπρο είναι να ψηφιστεί κάποιος σχηματισμός που έχει μέσα τουρκοκύπριους
Θεωρούσα και θεωρώ ακόμα ότι οι εκλογές στην Ελλάδα είχαν σημασία γιατί υπήρχε μια τεράστια ευκαιρία, να φύγουν τα πασοκονδοσκυλλα που λυμαίνονται την εξουσία σε όλη την μεταπολίτευση
Αυτό για μένα ήταν ένας βασικός στρατηγικός στόχος και αν ήμουν ελλλάδα θα ψήφιζα αποκλειστικά και μόνο για αυτό τον λόγο
Να φύγουν αυτοί και από κει και πέρα θεωρώ αυτονόητο ότι όταν ο συριζα πάρει εξουσία απλά θα κάνει την υπέρτατη κωλοτούμπα πλέον οι εκλογικές αυταπάτες ότι και καλά μπορούν να αλλάξουν ουσιαστικά πράγματα μέσα από εκλογές μπορούν να γίνουν
γράφεις
“Είναι περισσότερο αποδεκτό να ζω με μια κυβέρνηση με την οποία διαφωνώ επειδή, για παράδειγμα, την επέλεξε το 37% του 70% των ψηφοφόρων, παρά να ζω με μια κυβέρνηση με την οποία διαφωνώ (ή ακόμα και συμφωνώ!) που επιλέγηκε από το 37% του 43% των ψηφοφόρων. Πού είναι η υπόλοιπη χώρα;Δεν ενδιαφέρεται η πλειοψηφία των ψηφοφόρων για το ποιος αποφασίζει για εκείνη; Αποδέχεται ελαφρά τη καρδία το γεγονός ότι μια μειοψηφία, κυριαρχούμενη σε ποσοστό από κομματικούς μηχανισμούς, αποφασίζει για εκείνην και το μέλλον της, χωρίς εκείνην;Όλα αυτά πρέπει να προσμετρηθούν από τους φίλους της αποχής, και ίσως είναι καιρός να ξεκινήσουμε να στέλνουμε μηνύματα και να προσπαθούμε να φέρουμε αλλαγή συμμετέχοντας, όχι απέχοντας”
Ο μεγαλύτερος εχθρός κατά της σκέψης των ανθρώπων είναι τα μμε και η χειραγώγηση που επιβάλλεται προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτών που τα ελέγχουν
Το ιντερνετ άλλαξε πάρα πολλά πράγματα αλλά δυστυχώς δεν είναι ακόμα τόσο καταλυτική η παρέμβαση του και όσο παραμένει αυτό το πράμα δεν θα αλλάξουν και πολύ τα πράγματα
Αν υπήρχε έστω και ελάχιστη δημοκρατική τσίπα σε αυτά τα τσίρκα που ονομάζονται αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες όταν η αποχή ξεπερνάει το 50% θα έπρεπε να ακυρώνονται οι εκλογές και να γίνονται εκ νέου
Δεν είναι δυνατόν στην Τσεχία πχ να υπήρχε συμμετοχή 20% με την αποχή να φτάνει στο 80% και να μιλάμε για δημοκρατική νομιμοποίηση
Αν ακυρώνονται οι εκλογές συνέχεια τότε απλά θα πρέπει να αλλάξει αυτό το άθλιο εκλογικό σύστημα και να πάμε σε συστήματα ουσιαστικής συμμετοχής δημοκρατικής