Κατά καιρούς, διάφοροι φίλοι μου, ηλεκτρονικοί και μη, μου παραπονιούνται διότι τα βάζω με το ΑΚΕΛ, τον ΔΗΣΥ ή τη Συμμαχία Πολιτών – με τα υπόλοιπα κόμματα είχα μικρή εμπειρία παραπόνων, πέραν της ΕΔΕΚ για ένα φεγγάρι.

Κατ’ αρχάς θα πω ότι δεν αρέσκομαι σε επιθέσεις επι προσωπικού και γι’ αυτό η όποια κριτική που κάνω βρίσκεται στα ευρύτερα πλαίσια πολιτικού διαλόγου, πολιτικών παρατάξεων και προτάσεων. Άτομα με πολιτικά αξιώματα ή υποψήφια για πολιτικά αξιώματα, πρέπει να αξιολογούνται – τουλάχιστον εν μέρει – μέσα από αυτό το πρίσμα.

Γνωρίζω, μάλιστα, πολύ καλά από πρώτο χέρι πως σε κάθε χώρο υπάρχουν αξιόλογα άτομα (γυναίκες και άντρες), ανοικτά σε διάλογο, με προτάσεις, με ήθος, με ειλικρίνεια και πραγματική ανησυχία για τον τόπο. Με αρκετά από αυτά είμαστε γνωστοί ή ακόμα και φίλοι. Επίσης, με κάποια από αυτά τα άτομα γνωριστήκαμε όταν μου έστειλαν μηνύματα για να μου παραπονεθούν ότι αδικώ την παράταξή τους. Έκτοτε ανταλλάζουμε απόψεις χωρίς πόλωση ή πώρωση. Έχουμε βρεθεί και από κοντά για να συζητήσουμε, πολλές από τις ιδέες τους τις εκτίμησα ιδιαίτερα ενώ ήταν ανοικτοί να ακούσουν και τις δικές μου απόψεις.

Υπάρχουν λοιπόν στα σίγουρα άνθρωποι ειδικοί σε αυτό που κάνουν, μέσα σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Οικονομολόγοι, Πολιτικοί Επιστήμονες, Φιλόλογοι, Δικηγόροι, Ιστορικοί, Διεθνολόγοι, κτλ. Γιατί όμως άραγε αυτοί οι αξιόλογοι φίλοι μου βρίσκονται – ως επί το πλείστο – στα παρασκήνια; Γιατί καταλήγουν τελικά δικαιολογητές των παρατάξεών τους αντί να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή σχεδιάζοντας πολιτική;

Εμένα αυτό μου λέει ότι οι φίλοι μου αφομοιώνονται από τα πολιτικά μορφώματα στα οποία συμμετέχουν και τις δομές τους που προωθούν εν γένει την ανισότητα και την αναξιοκρατία. Και βέβαια αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι ακόμα και τα νέα πολιτικά-παραταξιακά μορφώματα που αναδύονται έχουν τις ρίζες στο ίδιο το κατεστημένο που διατείνονται ότι θα ανατρέψουν.

Όταν οι φίλοι μου στις διάφορές μας συζητήσεις καταλήξουν στο να παραδεχτούν πως όντως έτσι έχουν τα πράγματα, προχωρούν λέγοντας ότι πιέζουν για αλλαγή στις παραταξιακές πολιτικές από τα μέσα – διότι ούτως ή άλλως δεν συμφωνούν με το σύνολο των πολιτικών της παράταξής τους, απλά εκεί βρήκαν, κατά τη δική τους θεώρηση, διέξοδο ή ελπίδα. Με το πέρασμα του χρόνου καταλήγουν να αποστασιοποιούνται από τις εν λόγω παρατάξεις (ανοίγοντας τους ορίζοντές τους) διότι βλέπουν πως η πάλη ενάντια στο κατεστημένο και το σύστημα, από μια πλατφόρμα του κατεστημένου και με συστημικά όπλα, σπαταλά απλώς την ενέργειά τους. Οι υπόλοιποι απλά κατάφεραν – ή είναι στη διαδικασία – να αναρριχηθούν σε κάποια θέση μέσα στην (όποια) παράταξη.

Όταν λοιπόν κάνω πολιτική κριτική, κριτικάρω το εκάστοτε πολιτικό μόρφωμα καθώς και την επιλογή αξιόλογων ή μη ατόμων να το στηρίξουν, δεδομένης και της φύσης του. Δεν ασχολούμαι με το άτομο, ασχολούμαι με την επιλογή. Και δεν την απορρίπτω κατ’ ανάγκην – στο κάτω κάτω κάθε επιλογή είναι σεβαστή. Την κριτικάρω, καθώς είναι σεβαστή αλλά όχι κατ’ ανάγκην αποδεκτή (από εμένα ή οποιονδήποτε άλλο). Συνεπώς, και αναπόφευκτα, η κριτική στο «γενικό» μιας παράταξης ή η κριτική στο «γενικό» μέσω του «ειδικού», του ατομικού, αλλά όχι του προσωπικού, θα αγγίξει και άτομα άφθαρτα με ευγενείς σκοπούς μεν, αλλά κατ’ εμένα μέρη ενός φαύλου κύκλου που προωθεί το παλιό ως καινούργιο. Και το κάνει κατά κύριο λόγο μέσα από τη λαϊκίστική ρητορική του «ρεαλιστικού»-«ιδεατού», χωρίς να εξηγεί τον τρόπο. Και ο λαϊκισμός των πολιτικών δυνάμεων με ενοχλεί.