Έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν αλλά παράλληλα φαίνεται να έχουν ενώσει τις πολιτικές δυνάμεις τις Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ). Είπε πολλά ο κ. Ερντογάν. Μεταξύ άλλων δήλωσε ότι εάν το Κυπριακό δεν λυθεί μέχρι τη στιγμή που η ΚΔ αναλάβει την προεδρία της ΕΕ τότε οι σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ θα παγώσουν. Το Εθνικό Συμβούλιο πάντως συμφώνησε: αλλαγή στρατηγικής. «Αλλαγή στρατηγικής», «αλλαγή στρατηγικής», «αλλαγή στρατηγικής». Το ακούμε κάθε μέρα από τηλεοράσεως και το διαβάζουμε κάθε μέρα σε άρθρα βουλευτών και άλλων πολιτικών προσώπων αλλά κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει, άσε που δεν το βλέπουμε. Ποια είναι αυτή η αλλαγή στρατηγικής αν επιτρέπεται;
Μήπως αλλαγή στρατηγικής είναι, όπως πρότεινε το ΔΗΚΟ, η αποσύνδεση των συνομιλιών κατά την Κυπριακή Προεδρία της ΕΕ ή το να αποσύρουμε τις προτάσεις μας στον τομέα της διακυβέρνησης, όπως πρότειναν οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ; Ή μήπως αλλαγή στρατηγικής σημαίνει να σταματήσουμε να συζητάμε και στη βάση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας επιδιώκοντας είτε «ευρωπαϊκές» είτε άλλες λύσεις; Βέβαια το ποίο είναι το περιεχόμενο αυτών των άλλων λύσεων δεν έχει και πολύ σημασία αφού είναι ούτως η άλλως πολιτικά άκαιρες – για να μην πω και άκυρες.
Ένα σας λέω: αγρόν ηγόρασε η Άγκυρα. Ποσώς την ενδιαφέρει για τέτοιου είδους αλλαγές στρατηγικής, άσε που μπορεί να την χαροποιούσε που θα βρισκόταν απέναντι σε μια πολιτική που είναι «φύλλο στον άνεμο». Κατ’ αρχήν η απόσυρση οποιωνδήποτε προτάσεων από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων πλήττει την πολιτική μας ακεραιότητα και μειώνει την αξιοπιστία μας. Τέλος, αφήνοντας πίσω τα περί αλλαγής της βάσεως λύσης, ότι και αν επιχειρήσει η ΚΔ από την προεδρία της ΕΕ δεν πρόκειται να συγκινήσει την Άγκυρα. Πρέπει πλέον να χωνέψουμε ότι η Τουρκία αντιλήφθηκε πως οι πιθανότητες που έχει για ένταξη στην ΕΕ είναι πολύ λίγες όχι μόνο λόγω των διαφωνιών που έχουν κάποια Ευρωπαϊκά κράτη αλλά και διότι, εκ των πραγμάτων, η παρούσα οικονομική κατάσταση της ΕΕ δεν επιτρέπει μια διεύρυνση του μεγέθους της Τουρκίας. Επιπλέον η διατήρηση της κατοχής στην Κύπρο έχει σαφώς περισσότερα οφέλη για την Τουρκία από αυτά που μπορεί να της προσφέρει το όποιο, πιθανότατα προσωρινό, άνοιγμα κεφαλαίων για ένταξη. Υπό αυτό το πρίσμα η Τουρκία δεν καίγεται για το τι θα προκύψει στις σχέσεις της με την ΕΕ. Ούτως η άλλως αυτό που πάντα ενδιέφερε την Άγκυρα, κατά κύριο λόγο, ήταν η εκμετάλλευση των οικονομικών στηριγμάτων που λαμβάνει από την Ένωση. Παρόλα αυτά εμείς παραμένουμε με την εντύπωση ότι μπορούμε να πιέσουμε την Τουρκία χρησιμοποιώντας τις «προσπάθειές» της για ένταξη στην ΕΕ. Είναι ακριβώς αυτή η παρωχημένη λογική που πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να καταλάβουμε πλέον ότι το διπλωματικό παιχνίδι στη βάση της ΕΕ είναι άγονο και ότι τα όνειρα που κάναμε, με αφορμή την ευρωπαϊκή μας ένταξη το 2004, ήταν όνειρα θερινής νυκτός.
Και ενώ τα παραπάνω είναι – ή θα έπρεπε να είναι – εξόφθαλμα, οι πολιτικοί μας ανακάλυψαν ότι η Τουρκία, με τις δηλώσεις Ερντογάν, έδειξε τον πραγματικό της εαυτό και τις πραγματικές της προθέσεις. Καλημέρα και έφεξε! Κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Θέλαμε και «Ερντογάν» να μας πει αυτό που είναι φανερό εδώ και δεκαετίες; Τόσα χρόνια πολιτικής πάλης τώρα αντιληφθήκαμε τι γίνεται;
Τελικά, η επιλογή για αλλαγή στρατηγικής είναι μια: να σταματήσουμε να δίνουμε υπέρμετρη αξία στην ευρωπαϊκή μας δυναμική και στις σχέσεις μας με την Ελλάδα και να έχουμε ακέραια και σταθερή πολιτική στις διακοινοτικές διαπραγματεύσεις. Παράλληλα είναι ζωτικής σημασίας η επέκταση των διπλωματικών μας σχέσεων με κράτη της ευρύτερης Μέσης Ανατολής (όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος) και τη Ρωσία εντείνοντας έτσι τους οικονομικούς, πολιτικούς και ενεργειακούς μας δεσμούς με αυτές τις χώρες. Μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε μοχλούς πίεσης προς την Τουρκία, στηριζόμενοι κυρίως στην ενεργειακή πολιτική. Ας ξυπνήσουμε.
Ζήνωνας Τζιάρρας, Εφημερίδα “Γνώμη”, 29/07/2011, σ.10
Zenonas Tziarras 